Welkom op mijn blog
Schrijven is altijd een deel van mijn leven geweest. Als kind schreef ik sprookjes en fantasieverhalen. En ik hield een dagboek bij. Later ben ik gaan schrijven over de dingen die me raakte zoals de scheiding, verhalen van kinderen in mijn praktijk, mijn moeder en dementie en de invloed hiervan op haar en ons gezin, het overlijden van mijn ouders. Ik “moest” op die momenten schrijven. De woorden rolden vanzelf uit mijn pen.
Schrijven is een uitlaatklep, maar het biedt ook zoveel inzichten. Het is fascinerend om te ontdekken wat er gebeurt als je aan het schrijven gaat. Daarom is dit een onderdeel van mijn werk. Jou laten ervaren wat de kracht van schrijven is, wat helend schrijven voor jou kan betekenen.
- Alle blogs
- Jongeren
- Kinderen
- Liefde
- Overig
- Persoonlijke ontwikkeling
- Rouwen
- Samengesteld gezin
- Scheiden
- Schrijven
- Tips
- Alle blogs
- Jongeren
- Kinderen
- Liefde
- Overig
- Persoonlijke ontwikkeling
- Rouwen
- Samengesteld gezin
- Scheiden
- Schrijven
- Tips
Een huis bouwen
Een tijd geleden schreef ik een blog over de vele huizen waarin ik gewoond heb.
En ja, nu is er weer een nieuw huis. Een Tiny House.
Een huis(je) van hout, van binnen en van buiten.
We gaan de binnenkant zelf doen zoals bijv zelf de badkamer en keuken maken.
Ik heb de afgelopen dagen mooie, oude deuren geschuurd die boven een plekje zullen krijgen.
Denkend aan “het bouwen van een huis” (want zo voelt het wel, ook al bouwen wij niet zelf de buitenkant van onze Tiny) vergelijk ik het met een RELATIE.
Moed
Via via heeft ze mijn naam gekregen.
Ze is niet gescheiden, maar uiteraard ook welkom.
En ze vertelt. Dat ze soms last heeft van zichzelf.
Dat wil zeggen, van haar eigen reacties op bijv uitspraken of gedrag van anderen.
Het kan zijn door de buurvrouw die iets vindt of van haar werkgever die kritiek uit.
Maar bijvoorbeeld ook als haar eigen dochter zich uitspreekt.
Ze heeft door dat ze getriggerd wordt. Maar waar komt dit vandaan?
En hoe kan ze er voor zorgen dat ze minder last heeft van die triggers?
Verlangen
Ze komt bij mij omdat haar ouders zich zorgen maken.
Al pratende over de scheiding wordt duidelijk hoe groot haar verlangen is dat haar ouders weer verliefd op elkaar worden en alles weer zo wordt zoals het vroeger was.
Op mijn vraag of dat gaat gebeuren antwoordt ze met Nee.
Ze weet dat haar ouders niet meer van elkaar houden.
Ik teken voor haar wat ze me vertelt.
Haar hoofd en hart zijn het niet met elkaar eens. Soms is het hoofd meer aanwezig en schudt het NEE en soms het hart, die een JA roept.
Dit geeft onrust, een niet zo fijn gevoel in haar buik, vertelt ze.
Ze is dan snel geïrriteerd en verdrietig.
De spiegel
Als ik langs het water loop zie ik hoe mooi de wolken en bomen in het water gespiegeld zijn.
Ooit zei iemand tegen mij: alles om ons heen is een spiegel.
In mijn werk heb ik het vaak over de spiegel. Ik stel dan bijv de vraag; “als jouw kind een spiegel zou zijn, wat zou hij jou dan spiegelen”?
Stel je kind is vaak boos en opstandig. Dan kun je op diverse manieren reageren. Misschien ga je meer structuur en rust geven. Of meer nabijheid en warmte. Maar wat als je merkt dat alles wat je probeert niet het resultaat heeft wat jij voor je kind wenst?
In elke situatie is het zinvol om te kijken wat jou gespiegeld wordt. En dan bedoel ik niet alleen bij je kind, maar denk ook bijv aan je partner, ex-partner, je baas, je vriendin enz.
Een HEMA emmertje met stiften
Ik heb Sven al jaren niet gezien. 17 is hij nu.
Omdat het niet goed gaat vraagt hij om mijn hulp.
We praten over de afgelopen jaren, over wat er allemaal gebeurd is.
En Sven zegt: Mijn emmertje zit vol. En soms loopt ie over en kan ik heel boos worden.
Natuurlijk heel vervelend voor hem.
Hij moet er zelf ook om lachen dat hij het verhaal van het emmertje, wat ik hem jaren geleden vertelde, onthouden heeft. Dat ging als volgt;
Jay
Jay zit tegenover me, bij zijn moeder op schoot. 4 jaar. Een mooi mannetje, met een stuk van een tak in zijn hand.
Ik vertel hem waarom hij nu bij mij komt en wie ik ben. En dat we samen gaan kletsen en spelen.
Zijn moeder gaat naar de wachtruimte en ik schenk de ranja in. Snoepjes wil hij wel, maar hij eet ze niet op. Hij wil ze bewaren.
We spelen met de diertjes. Als ik papa-dier en mama-dier uit elkaar zet en vraag wat er gebeurd is, zegt hij dat hij het niet weet. Hij weet niet waarom zijn ouders niet meer samen zijn. Zijn moeder woont bij een andere man. Zijn vader wil geen andere vrouw, nooit meer.
De scheiding heeft Jay ook boos gemaakt. Boos omdat zijn papa en mama ruzie maken. Maar hij weet zeker dat het weer goed komt en dat ze weer samen in 1 huis zullen gaan wonen.
Je uiten
Ken je dat?
- dat je een mening hebt maar die niet uit?
- dat je je gevoel niet deelt?
- dat je bang bent voor de reactie van de ander?
- dat je invult voor de ander dat hij/zij niet op jouw mening/gevoel zit te wachten?
- dat je volwassen en sterk wil overkomen en je daarom niet je kwetsbaarheid durft te laten zien?
- dat je dromen/wensen/verlangens hebt maar die niet uitspreekt?
- dat je doet/leeft volgens het voorbeeld van je ouders?
Een Rouw-dag
Als ik vanochtend bij de herinneringen kijk op Facebook, komen er 2 door mij geschreven stukjes langs. Ik schreef ze beiden 4 dagen voor het overlijden van mijn vader.
Samen met mijn zus verbleef ik in zijn huis. We wilden er voor hem zijn, dag en nacht.
Ik las vanochtend 1 van de stukjes voor aan mijn partner en er kwamen tranen.
Later ben ik een lange wandeling gaan maken met Saar. Ff de natuur in, tijd voor mezelf.
Ook tijdens het wandelen waren er weer tranen. Ik voelde gemis, zo’n giga groot gemis.
2015
Na 5 jaar samenwonen (wij, zijn 3 kinderen en mijn 4 kinderen) hakte ik de knoop door en ging ik, met mijn kinderen, terug naar mijn oude huis wat ik in die jaren had verhuurd.
Praten lukte niet meer. Allebei waren we gekwetst, teleurgesteld en konden niet meer voor elkaar open staan.
Hoewel er ergens nog wel liefde was, konden we niet meer samenwonen.
We hoopten dat latten rust zou geven. Maar helaas. We bleven terug vallen in oude patronen. En besloten onze relatie te beëindigen.