Meteen als ik haar zie zegt ze: Ik heb goed nieuws!
Samen lopen we naar mijn kamer. Ze aait Saar, mijn hond.
Ik geef haar ranja en een snoepje en dan zitten we er allebei klaar voor.
Ik vertel haar dat ik héél nieuwsgierig ben.

“Het eerste is dat papa in de bakkerij kwam waar Toon, de vriend van mama, werkt. En hij heeft er broodjes en gebakjes gekocht. En ze waren aardig tegen elkaar.
Het tweede is dat ik na de zomervakantie 1 hele week bij papa en 1 hele week bij mama zal zijn. Dus week – week, om en om”.

Ik staar haar aan en zeg dat mijn oren er van gaan flapperen.
Ik zie haar stralen! Ze geeft licht! Zóó blij, zóó gelukkig!
De weg naar deze veranderingen (stappen noemen we het) was lang.
Gelukkig weet Tess inhoudelijk hier weinig van.
Voor haar is het allerbelangrijkste dat deze veranderingen er nu zijn.

En, vraag ik haar, wat is de volgende stap?
“Nou, geen stap zegt ze, een wens. Ik heb een wens.
Ik wil graag 1 mobiel in plaats van 2.
1 mobiel die ik kan mee nemen van papa naar mama en van mama naar papa”.

Ik leg haar uit dat haar ouders tijd nodig hadden voor de andere stappen en dat ze ook tijd nodig zullen hebben voor deze stap/wens.
Eenmaal terug in de wachtruimte waar haar vader is vertelt ze hem meteen over haar wens en waarom 1 mobiel echt veel handiger is…

Ik zwaai ze uit.
Dag Tess, nog een fijne vakantie.
Tot over 2 weken.