Onlangs vroeg Ruth of ze een keer haar hond mocht meenemen naar mij. Ik had al vele verhalen over Bobbie gehoord en weet hoe belangrijk hij is voor haar. Tijdens en na de scheiding was hij haar grote steun.
Tuurlijk, zeg ik. Neem maar mee. Ik wil Bobbie graag leren kennen.

Ik kijk door het raam en zie haar aankomen. Met Bobbie.
En ze heeft een tas in haar hand.
Eenmaal binnen haalt ze een waterfles, een bakje en een zakje met hondensnoepjes uit de tas. Ze is goed voorbereid.

Ik knuffel Bobbie. Hij reageert enthousiast.
Daarna gaat hij op onderzoek uit. Zijn neus leidt hem naar plekjes waar mijn hond Saar ligt als ze met mij mee is.
Als zijn onderzoek klaar is, kruipt hij onder de tafel. Dichtbij onze voeten.

Ik zie een andere Ruth. Ze is meer ontspannen, lacht meer.
Praat met een lieve, zachte stem tegen Bobbie.
Ze houdt ‘m in de gaten, geeft ‘m een snoepje en laat ‘m kunstjes doen. Als ze met mij praat en Bobbie loopt langs haar, zie ik meteen haar hand zacht over zijn rug gaan.
Liefde, echte liefde.

Een hond, een dier.
Zo belangrijk voor een kind.
Maar ook voor een volwassene.
Ikzelf kan me niet voorstellen dat ik zonder hond leef.
Saar is inmiddels 10 jaar. Sinds een aantal maanden heeft ze wat lichamelijke klachten. De dierenarts weet niet wat de oorzaak is.
Gelukkig wandelen we nog veel en hoop ik we nog een aantal jaren samen zijn.

ps Foto van Saar op het trapje bij de Oosterschelde