Van haar ouders en haar juf hoor ik dat Saar in alles de baas wil zijn. Zij wil bepalen hoe het spel gaat, hoe laat ze naar bed gaat en wat haar ouders wel of niet doen.

In mijn praktijk zit ze tegenover me. Een mooi meisje, net 8 jaar, met mascara op haar lange wimpers en oogschaduw op haar oogleden. Ze vertelt me over hoe ze jongens in elkaar slaat als ze haar willen aanraken, En dat ze heel boos kan worden als het niet gaat zoals zij het wil. Ze vertelt over haar ouders. Dat haar vader weg is gegaan. Dat hij alleen wilde zijn en nu in een appartement woont. Dat haar moeder wil dat hij terug komt en dit dagelijks blijft herhalen. Dat ze als de dood is dat haar vader een vriendin krijgt, dus probeert ze hem zo goed mogelijk in de gaten te houden en te observeren. Dat ze nog bij haar moeder slaapt omdat haar moeder nog zo verdrietig is en Saar nu de enige in huis is die dezelfde achternaam als haar vader heeft. Dat ze ook nog bij haar vader slaapt omdat ze daar ooit een enge film heeft gezien. Vader geeft toe omdat hij bang is dat Saar anders minder bij hem zal willen zijn.

8 jaar maar ik zie een meisje voor me die zich letterlijk en figuurlijk ouder en ouder maakt. Ze flipt als haar moeder naar een andere man zwaait of als haar vader niet snel genoeg reageert op een app wat volgens Saar zou kunnen betekenen dat hij bij een andere vrouw is. Ze wil zelf bepalen wanneer ze naar haar vader gaat en wanneer ze weer terug gaat naar haar moeder.

Ik spreek haar ouders. Vader is vastbesloten dat de relatie met moeder over is en dat het leven verder gaat. Moeder kampt nog met veel boosheid, verdriet en pijn en blijft zich afvragen waarom vader niet terug komt zodat iedereen weer gelukkig kan zijn.

Het is niet raar dat dit meisje de baas wil zijn. Haar wereld is onduidelijk en onveilig. Op haar manier probeert ze grip te krijgen op alles om haar heen. Haar ouders dienen haar die duidelijkheid en veiligheid te bieden waardoor zij gewoon kind kan zijn. Ik bespreek met ouders wat Saar nodig heeft. Moeder verwijt vader dat hij dit alles heeft veroorzaakt. Ze staat op en verlaat mijn praktijk. Later mail ik haar maar de deur blijft dicht. Ik voel onmacht, omdat ik zo graag voor Saar wil dat haar wereld fijner wordt. Tegelijkertijd weet ik dat het niet mijn taak is maar de taak van haar ouders om die wereld beter en veiliger te maken.