We hebben elkaar een aantal weken niet gezien.
Het is een spannende tijd voor Lisa.
Binnenkort examens. Maar ze staat er goed voor en verwacht dat ze zal slagen.

Omdat ik de situatie tussen haar gescheiden ouders ken, vraag ik haar hoe zij over de diploma-uitreiking denkt.
Ik zie haar gezicht betrekken. Ze is bang, vertelt ze me.
Bang dat haar ouders zich niet kunnen beheersen.
Bang dat er ruzie zal komen, met boze woorden en geschreeuw.
Bang dat iedereen naar haar ouders zal kijken, naar hoe zij zich misdragen.

Bij dit soort verhalen krijg ik haast letterlijk buikpijn.
We kunnen ons allemaal nog het moment herinneren dat we te horen kregen dat we geslaagd waren. Dolgelukkig, opgelucht en in een feeststemming. En ook de diploma-uitreiking.
Beide hele bijzondere momenten.
Een prestatie. En een afsluiting van de Middelbare School periode.
Op weg naar het MBO/HBO.

Voor elk kind is het fijn als zijn/haar beide ouders bij de diploma-uitreiking aanwezig zijn.
Om dat bijzondere moment samen te delen.
Maar dat kan alleen als beide ouders garanderen dat ze alles op alles zetten om voor rust te zorgen.
Want het gaat niet om hen, het gaat om hun kind. Hij/zij hoort voorop te staan.

“Kiezen tussen hen kan en wil ik niet, zegt Lisa.
Dan is het misschien beter dat ze er allebei niet bij zijn”.

Ik besluit, met medeweten van Lisa, haar ouders een mail te sturen.
In de hoop dat de diploma-uitreiking van Lisa een mooie herinnering mag worden.