Meisje 10 jaar, ouders zijn een paar jaar geleden gescheiden, zit naast mij in mijn praktijk. Ze is zenuwachtig. Vader zit in de wachtruimte zodat ik het gesprek met meisje kan voorbereiden. Zelf heeft ze een briefje meegenomen waarop dingen/activiteiten staan die haar vader haar ooit heeft beloofd maar die nooit plaats hebben gevonden.

Ouders kunnen niet/moeizaam met elkaar communiceren en meisje is heel loyaal naar allebei en doet ontzettend haar best om zich staande te houden in deze moeilijke situatie. Vader heeft al lang een vriendin maar meisje wil absoluut geen contact met haar.

Ik roep vader erbij. Tijdens ons gezamenlijke gesprek geeft meisje aan dat zij bij haar vader niet op de 1e plaats staat. Vader antwoordt dat dat wel zo is. Meisje legt haar hand op haar hart en zegt heel duidelijk; “Ik voel het zo!”.

Vader reageert door te ontkennen dat het zo is en dat ze maar ervoor moet zorgen dat haar gevoel verandert. Hij gaat dus totaal voorbij aan het gevoel van zijn dochter.
Op dat moment richt ik me tot vader. En leg vader uit dat hij nooit, maar dan ook nooit, het gevoel van zijn dochter mag ontkennen. Hij mag vragen stellen zodat hij haar beter kan begrijpen. Hij kan haar vragen wat zij nodig heeft om te kunnen voelen dat ze op de 1e plaats staat. Maar hij mag nooit zeggen dat haar gevoel fout is of dat ze maar moet leren om het anders te voelen.
Later in het gesprek gebeurt nog een keer zoiets waardoor het meisje in huilen uitbarst. Ze is zóó boos en zóó gekwetst dat ze niets meer wil. Ik beëindig het gesprek, vraag vader te gaan en praat nog met haar na. Ze zegt niet meer naar hem toe te willen gaan.

(1 week later gaat ze toch naar hem toe omdat haar liefde en loyaliteit voor haar vader zó groot is.)

Tip voor alle gescheiden ouders:
Als je kind zijn gevoel uitspreekt, luister dan goed en stel vragen zodat je hem beter kunt begrijpen.
Ontken nooit het gevoel van het kind. Ook al vind je het belachelijk of stom dat je kind zich zo voelt of denk je dat je ex-partner het heeft ingefluisterd.
Kinderen willen zich gehoord voelen. Betekent dat dan dat je alles klakkeloos moet aannemen en moet doen wat het kind zegt?
Jij bent de ouder en het is aan jou om ervoor te zorgen dat je kind zich veilig voelt en alles met jou kan delen, dus ook zijn gevoel. Kinderen zijn heel flexibel en snel bereid om zich aan te passen. Maar als het om gevoel gaat, laat dat gevoel er dan zijn. Geef je kind de ruimte en laat je kind voelen dat je hem hebt gehoord, dat je hem begrijpt en dat je samen met hem (en evt je ex-partner) gaat kijken of je iets kunt veranderen wat ervoor kan zorgen dat het gevoel van je kind in positieve zin verandert.