Ken je dat, dat gevoel van trots zijn?
Zo’n gevoel wat je hele hart vult en ontroert?

Ik kan zoo trots zijn als ik naar mijn kinderen kijk.
Als ik zie hoe ze na onze scheiding zijn opgegroeid tot mooie, leuke, krachtige volwassenen.
Hoe ze in het leven staan. Werken, vrienden, genieten, plezier hebben.

Zo gaat mijn dochter komend weekend de halve marathon lopen in Praag.
Ik zie hoe gedreven ze is en hoe graag ze dit doet.
Tig km’s lopen en daarna genieten van deze mooie stad.
Dan voel ik trots en niet alleen omdat ze die halve marathon loopt, maar ook gewoon omdat zij zij is.

Ik kan ook zoo trots zijn op de kinderen in mijn praktijk.
Trots dat ze zichzelf bloot durven te geven.
Dat ze vertellen hoe het echt met ze gaat.
Dat ze me vertrouwen en samen met mij op pad gaan.

Ook kan ik zoo trots zijn op ouders in mijn praktijk.
Als ze, ondanks een moeilijke verdrietige scheiding, de draad als ouders weer kunnen oppakken.
Met respect met elkaar omgaan.
Samen overleggen, het gaat tenslotte om hun kind.

Trots, een heerlijk gevoel.
Wat voor mij samen gaat met dankbaarheid.