Er was eens een oude man.
Hij maakte al zijn hele leven schatkisten.
Voor rijke koningen en koninginnen, waar zij al hun goud en zilver in konden verbergen.
Gelukkig waren er daar veel van dus hij had altijd werk genoeg.
En trouwens, het waren geen gewone houten schatkisten.

Nee, de ene koning wilde de mooiste schilderingen op de kist hebben.
De ander wilde dat de deksel van de kist versierd was met edelstenen in alle kleuren.
Vaak werden er hele hoge eisen gesteld, wat maakte dat de oude man maanden lang met 1 kist bezig was.

Op een dag klopte een jonge vrouw op zijn deur.
De oude man schuifelde naar de deur, deed open en was verbaasd om daar een jonge vrouw te zien staan.
Wat kan ik voor u doen, zei de oude man.
Ik wil graag een schatkist, zei de jonge vrouw.
De oude man fronste zijn hoofd. Hij bekeek de jonge vrouw van top tot teen.
Ze zag er mooi uit, een zee-blauwe jurk, maar zo te zien was ze niet rijk.
En hij maakte alleen maar dure, exclusieve schatkisten.

Ik denk niet dat ik iets voor u kan betekenen.
Ik maak schatkisten voor koningen. Die zijn groot en erg duur.
U bent dus aan het verkeerde adres.
En de oude man duwde de deur weer dicht.

Weer klopte de jonge vrouw op de deur.
De oude man raakte wat geïrriteerd.
Hij opent de deur en kijkt haar bozig aan.
Was ik niet duidelijk?

De jonge vrouw antwoordde:
Ja, ik heb u gehoord.
Maar ik hoef geen grote dure schatkist.
Ik wil een kleine.
Van puur hout.
Eenvoudig, met een simpel slot.

Deze vraag had de oude man nog nooit gehad.
Waarom zou iemand een kleine schatkist willen??
De koningen willen juist een hele grote.
Een die zelfs te groot is voor hun zilver en goud.
Want dat kan er in de toekomst meer en meer bij.

Kom maar binnen, zei de oude man.
Hij wilde meer weten over deze rare vraag.
De jonge vrouw loopt door de werkplaats van de oude man.
Met haar hand streelt ze kist waar hij al 2 maanden mee bezig is.
Die kist is voor koningin, een cadeau van haar man.
De oude man heeft het mooiste hout genomen en het geschuurd tot het zijdezacht was.
Daarna heeft hij de kist geverfd. Met zijn eigen verf, een geheim recept.
Omdat in die verf goudstof is gemengd heeft Ade kist een gouden glans.

De oude man wijst naar een stoel waar de jonge vrouw plaats neemt.
Zelf blijft hij staan en kijkt haar vragend aan.
De jonge vrouw vertelt.
Ik wil graag een hele kleine schatkist.
Kleiner dan mijn hand.
Gemaakt van eenvoudig puur hout.
Met een klein slot.
Meer niet.

Kleiner dan je hand!!
Daar past niets in.
Wat heb je nou aan zo’n kleine schatkist?!

Wat ik er in wil stoppen past altijd, zegt de jonge vrouw.
Ik kan de schatkist oneindig blijven vullen, mijn hele leven lang.

De oude man vindt het verhaal steeds vreemder worden.
Er is niets wat hij zich kan voorstellen wat in zo’n kleine schatkist kan, oneindig lang.

Onmogelijk, zegt de oude man.
Ik kan een kleine, eenvoudige schatkist voor je maken.
Maar jouw verhaal, daar kan ik niets mee.
Wat ga je er dan in stoppen?

Mijn kwaliteiten, zegt de jonge vrouw.
Elke dag is een nieuwe dag.
Ik maak fouten en ik leer.
Mijn fouten of mijn tekortkomingen ken ik heel goed.
Mijn kwaliteiten wil ik leren kennen en ze me telkens weer herinneren, als ik aan mezelf twijfel of het even niet meer weet.
Daarom wil ik een schatkist, waar ik ze in kan verzamelen.
En wat me dagelijks bewust maakt van wie ik ben, wie ik echt ben.

De oude man is stil.
Het verhaal van deze jonge vrouw raakt hem diep.
Hij kijkt haar aan.
Deze keer geen grote schatkist voor de rijkdom van een koning.
Maar een kleine schatkist voor iets van onschatbare waarde.

Hij glimlacht en schudt haar de hand om de koop te bevestigen.