Als ik vanochtend bij de herinneringen kijk op Facebook, komen er 2 door mij geschreven stukjes langs. Ik schreef ze beiden 4 dagen voor het overlijden van mijn vader.
Samen met mijn zus verbleef ik in zijn huis. We wilden er voor hem zijn, dag en nacht.
Ik las vanochtend 1 van de stukjes voor aan mijn partner en er kwamen tranen.
Later ben ik een lange wandeling gaan maken met Saar. Ff de natuur in, tijd voor mezelf.
Ook tijdens het wandelen waren er weer tranen. Ik voelde gemis, zo’n giga groot gemis.
Het is bijna 4 jaar geleden dat mijn vader is overleden. Het leven gaat verder, ons leven gaat verder.
Maar vandaag kwam de rouw met een donderslag weer binnen.
Ik had gepland om vandaag thuis te werken. Mails, afspraken maken, verslagen schrijven enz.
Echter besluit ik vandaag niets te doen. Ik neem vandaag de tijd voor mezelf. Een Rouw-dag. Om in de vele herinneringen te duiken, foto’s en filmpjes van hem te bekijken, te huilen, te lachen (want hij kon zo grappig zijn), te schrijven. En om dankbaar te zijn. Voor wie hij was, mijn papa.
Rouwen, hoe doe je dat?
Na een overlijden van een dierbare, na een scheiding, na een groot gemis.
Voor mij is dat aandacht geven aan wat ik voel. Dat alles er mag zijn. Ook als het jaren later is.
Schrijven is voor mij helpend. Door te schrijven kan ik me uitdrukken en ontdekken wat er in mij speelt.
Er is geen vastomlijnd programma voor rouw.
Je mag rouwen op jouw manier.
Kijk wat voor jou goed voelt. En wat jij eventueel hierbij nodig hebt.