In een samengesteld gezin kunnen hele kleine dingen uitmonden tot grote ruzies.
Een voorbeeld van ons samengestelde gezin, in het eerste jaar dat wij met onze 7 kinderen samenwoonden;
D: Ik irriteer me aan hem (1 van mijn kinderen) omdat hij zijn vlees in stukjes snijdt en dan pas start met eten.
Y: Ik irriteer me aan hem (1 van zijn kinderen) omdat hij altijd met een lepel eet en jij het niet corrigeert.
Je zal misschien denken: Waar maken jullie je druk om?!
Toch kan bovenstaand voorbeeld voor gedoe zorgen.
Want als mijn partner iets kritisch over 1 van mijn kinderen zei dan was mijn reactie om iets kritisch over 1 van zijn kinderen te zeggen.
Want met zijn opmerking over MIJN kind, kwam hij aan MIJ. Zo voelde het. (ik voelde het als een afwijzing)
Als er vaker van dit soort dingen gebeuren bestaat de kans dat je òf de ander probeert te overtuigen/veranderen òf je trekt je meer en meer terug in jezelf. Zoiets als “ik doe het wel alleen”.
En voordat je het weet leid je allebei je eigen leven in 1 huis. Is er minder samen, minder gezelligheid en meer en meer spanningen.
Maar zo hoeft het niet te gaan.
Als je, liefst allebei, bereid bent om hier in te duiken en te onderzoeken wat er precies in jou gebeurt, waar jij op getriggerd wordt, dan kan de zon weer gaan schijnen. Je zal gaan ervaren dat communiceren met elkaar gemakkelijker gaat als je patronen herkent en elkaar daar niet meer op veroordeelt.
Ja, jullie zijn verschillend en dat is oké.
Zie het als een pad, met vele valkuilen. Door samen op weg te gaan, waarbij je ook terug kijkt naar het pad van jouw eigen verleden, zullen jullie steeds vaker de valkuilen kunnen vermijden. Jullie gaan samen sterker worden. Liefde gaat groeien, er komt meer zachtheid, meer plezier, meer speelsheid.
En jullie kinderen profiteren hiervan.