Kinderen, ook hele jonge kinderen, voelen aan hoe papa of mama zich voelt.
En voor hen is het allerbelangrijkste dat papa en mama gelukkig zijn.
Zo herinner me ik een jongen die ik begeleid heb. Hij was 15 jaar.
Vader wilde scheiden en ging elders wonen. Moeder was heel verdrietig.
Deze jongen ging voor haar zorgen. Hij zette de kliko’s buiten, regelde bepaalde zaken, zette thee voor zijn moeder en hij sliep bij zijn moeder in bed zodat ze zich niet zo alleen voelde. Ook nam hij meer en meer afstand van vader. Hij sprak met veel boosheid over zijn vader waar moeder zichtbaar blij mee was. Zij voelde zich gesteund.
In bovenstaande is sprake van destructieve parentificatie: deze jongen ging uit de kind-rol in de volwassen positie. Dit is niet passend bij zijn leeftijd en daarnaast draagt hij daarmee een te grote verantwoordelijkheid. Hij is niet de partner van zijn moeder, hij is haar kind. Hij mag op zijn eigen plek gaan staan.
Bovenstaande zie ik ook bij hele jonge kinderen. Op hun manier doen ze hun uiterste best om het voor papa/mama beter te maken. Ze spreken niet meer af met vriendjes want dat geeft teveel drukte in huis. Ze doen extra hun best op school om goede punten te halen. Ze trekken zich terug, worden stiller of gaan juist taken op zich nemen die niet passend zijn bij hun leeftijd.
Kinderen doet dit uit liefde, uit liefde voor hun papa of mama.
Wat is helpend?
– dat je als volwassene je eigen verantwoordelijkheid neemt
– dat je zorgt dat je steunfiguren hebt zoals familie of vrienden
– dat je hulp zoekt bij de verwerking van de scheiding
– dat je, eventueel samen met een therapeut, kan kijken naar jouw eigen aandeel ipv alleen naar je ex-partner te wijzen
– dat je naar je kind toe blijft aangeven dat JIJ de volwassene bent en HIJ het kind. Jij bent zijn vader/moeder, hij/zij is jouw zoon/dochter. Jij bent groot, hij/zij is klein.
– dat je je kind alle ruimte geeft om gewoon kind te zijn