Bij mijn aan tafel zit Jorien. 14 jaar.
Tussen ons in ligt een grote stapel tijdschriften.
Op de achtergrond het favoriete nummer van Jorien, wat ze feilloos mee kan zingen.
We maken ieder een moodboard.
Met plaatjes die wij mooi vinden, die ons aanspreken en woorden die bij ons passen of ons raken.
Als ik een Happinez uit 2011 open sla, valt mijn oog op de woorden “Wat je ziet, ben je zelf”.

Met daaronder de tekst:
Het is een valkuil waar bijna iedereen die een relatie heeft vroeg of  later in tuimelt: dat je de ander niet ziet zoals hij is. Je slaat aan het fantaseren, maakt een plaatje en vervolgens ga je protesteren als de ander zich niet volgens dat beeld gedraagt. Maar leef je dan met een mens of met een wens?

Daarna wordt een voorbeeld beschreven van een vrouw die haar man uitnodigt voor een etentje.
Echter in het restaurant was het eten lekker, maar wil het gesprek niet vlotten, is de man afwezig en wil hij na de koffie naar huis. Dit was niet zoals de vrouw het zich had voorgesteld. En ze vraagt zich af of ze nog wel een leuke relatie heeft.

Zo worden wij vaak teleurgesteld in onze verwachtingen, onze fantasieën.
Maar wij zijn degene die bedenken hoe iets moet gaan en waar onze partner aan moet voldoen.
Die beelden kunnen gebaseerd zijn op de relatie met onze ouders, vroeger. Of die van vrienden. Of op romantische verhalen in films en series.
We zien onze partner niet echt. Wat we zien is ons idee van hem, een miniatuurmodel dat onze gedachten van hem gemaakt hebben. En daar spreken we dan onze oordelen over uit.
De belangrijkste methoden om jezelf te bevrijden van oude patronen is telkens proberen jezelf in anderen te herkennen – en anderen in jezelf. Aldus Eknath Easwaran.

Zou het voor minder echtscheidingen zorgen, als jonge ouders hierover worden geïnformeerd?
Ja zeker.
Want wat ik bij mij aan tafel hoor zijn vaak de verhalen over teleurstellingen. Verhalen over wat de ander niet of verkeerd heeft gedaan. Verhalen over wat hij had moeten doen. Verhalen over zijn tekortkomingen.
Door telkens weer terug te gaan naar jezelf, te onderzoeken wat jouw gedachten zijn, wat jouw triggers en patronen zijn, kun je opnieuw leren kijken en zachter voor jezelf en de ander zijn.