Gisteravond is mijn dochter vertrokken naar Australië. Ze gaat er 5 maanden stage lopen en daarna 3 maanden reizen. Samen met mijn ex-partner en haar oudste 2 broers hebben we haar naar Schiphol gebracht waar ze verrast werd door 5 vriendinnen die haar ook graag wilden uitzwaaien.

Als klein meisje droomde ze al van Australië. Ooit zou ze daar naar toe gaan. Ze is toen al gaan sparen. En het is haar gelukt! Ze is onderweg. Ik ben zóó trots op haar. Stoer zoals zij haar droom waarheid heeft laten worden. Wat zal ze veel nieuwe ervaringen op doen en genieten van alles wat Australië te bieden heeft.

Hoewel ik wist dat dit moment zou komen, voelt het toch behoorlijk zwaar. Het laatste moment dat ik haar vast hield voordat ze richting douane liep….. pfff. Nou ben ik absoluut geen ster in loslaten…. laat ik eerlijk zijn, ik vind loslaten behoorlijk moeilijk. Ik vind het heerlijk om mijn kinderen (23-21-19-16) met regelmaat te zien en letterlijk bij me te hebben. Dat kinderen groot, zelfstandig en volwassen worden en op zichzelf gaan wonen hoort bij het leven. En dat is prima. Maar naar de andere kant van de wereld gaan en dat voor 8 maanden ….., dat is even slikken. Ik zal haar dan ook heel erg gaan missen. Gelukkig bestaat er app en skype. (heb zojuist met haar geappt terwijl ze op giga-hoogte, voorbij Dubai vloog, geweldig toch dat zoiets kan)

Loslaten, als ouders doen/moeten we dat allemaal. Als je baby voor het eerst naar de oppas of het kdv gaat, naar de basisschool, de middelbare school, naar de kroeg, met vrienden op vakantie enz. Je begeleidt je kind van jongs af aan, stelt grenzen, geeft hem vertrouwen, laat hem zijn eigen weg gaan, successen behalen en fouten maken. Echter als gescheiden ouder komt er nog een ander loslaten bij. Samen met je ex-partner spreek je een omgangsregeling af. Je verdeelt de tijd die de kinderen met jou en met je ex-partner zullen door brengen. Voor veel ouders is dit 1 van de moeilijkste dingen van een scheiding, dat je kind niet meer dagelijks live in jouw leven aanwezig is. En dat hij dus de nodige tijd bij de andere ouder is, daar speelt, eet en slaapt zonder jouw aandacht, liefde en controle. Ik schrijf heel bewust het woord “controle” omdat ouders, vooral moeders, denken/vinden dat zij degene zijn die hun kind het allerbeste kennen en dus ook precies weten wat hij nodig heeft. Om die controle los te kunnen laten en er op te vertrouwen dat je ex-partner het “goed” zal doen, dat is soms best een klus. Als je gescheiden bent bepaalt elke ouder voor zichzelf hoe hij zijn leven leeft, samen met jullie kinderen. En hoe graag je het misschien ook zou willen, je kunt en mag niet bepalen hoe jouw ex-partner zijn leven leidt. Natuurlijk is het het beste voor jullie kind als je met regelmaat overleg met elkaar hebt en zoveel mogelijk probeert om op 1 lijn te zitten wat betreft opvoeding en regels. Maar soms lukt dat niet. Gewoon omdat je te verschillend bent of omdat de verstandhouding tussen jullie slecht is.

Ervaar jij problemen met het loslaten van je kinderen? Probeer je op alle mogelijke manier invloed uit te oefenen op je ex-partner wat niet werkt? Krijgen jouw kinderen een vloed van vragen over zich heen als ze weer bij jou komen zodat jij precies een beeld hebt hoe het aan de andere kant is verlopen? Zou je graag met je ex-partner en een professional rondom de tafel willen zitten om gezamenlijk over jullie kinderen te praten? Ik wil je/jullie graag begeleiden. Voor meer info; www.bijzonderenwijs.nl