12 jaar is ze. Mooi om te zien, wijs van zichzelf en door alles wat er in haar jonge leventje in gebeurd. Haar ouders zijn gescheiden toen ze nog heel jong was. De eerste 2 jaren ging het redelijk goed tussen beiden ouders. Ze konden afspraken maken en de kinderen waren beurtelings bij hun vader en hun moeder. Totdat het mis ging. Wat er precies is gebeurd dat weet ze niet. Maar haar ouders hadden steeds vader ruzie. Haar moeder kreeg een nieuwe partner waarvan ze al snel zwanger was. Ook daar traden steeds vaker ruzies op. Zelfs met huiselijk geweld waar het meisje en haar jongere zusje getuige van waren. Besloten werd dat de kinderen bij hun vader, en zijn nieuwe partner, zouden gaan wonen. Moeder zou orde op zaken stellen. Af en toe zagen de kinderen hun moeder en die contacten waren voor hen heilig. Tot het moment waarop moeder ineens niet meer te bereiken was. 6 maanden hoorden ze niets van haar. Het meisje was verdrietig en boos, héél boos. Boos op haar moeder, boos op haar vader, boos op de gezinsvoogd, boos op de mevrouw van de Raad. School gaf aan dat het meisje in de klas heel brutaal was. Er van alles uit flapte zonder na te denken of haar beurt af te wachten. Langzaam dreigde dit meisje zichzelf te verliezen.
Tot het moment dat daar het bericht kwam dat haar moeder weer in beeld was. En graag haar kinderen wilden zien. De gezinsvoogd besloot dat er eerst begeleid contact moest plaats vinden gedurende meerdere weken. De kinderen sprongen een gat in de lucht. Eindelijk zouden ze hun moeder weer zien. Konden ze haar knuffelen, met haar lachen en met haar dansen. Met meisje bloeide op. Ze keek uit naar de momenten met haar moeder waarop ze moeder-dochter dingen konden doen. De grootste wens van het meisje was om afwisselend een week bij haar vader en een week bij haar moeder te zijn. Hoewel ze het verschrikkelijk vond dat haar ouders gescheiden waren zou dat een manier zijn waarop ze gelukkig kon zijn. En het leek er even op dat dat zou gaan lukken.
Helaas verliepen de maanden erna niet goed. Moeder kampte met diverse problemen die niet 1-2-3 op te lossen waren. Het contact tussen ouders onderling werd steeds grimmiger. En het meisje trok steeds vaker haar eigen plan. Deed soms alsof het haar allemaal niets kon schelen, maar op sommige momenten brak ze. En kwam al haar pijn, verdriet en teleurstelling er uit.
Ze stelde zichzelf een doel. Wat haar ouders ook zouden doen, ongeacht hoe het verder zou gaan, zij zou haar uiterste best doen op school. Het afgelopen jaar heeft ze keihard gewerkt en is ze met een heel mooi rapport over gegaan. Haar nieuwe mentor heeft ze al ingelicht. Dat ze het nodige heeft meegemaakt, dat haar leven nog steeds met ups en downs is, dat ze niet de gemakkelijkste is maar dat ze keihard wil werken om goede cijfers te halen. Ik heb bewondering voor de manier waarop ze naar de wereld om zich heen kijkt, maar ook voor de manier waarop ze naar zichzelf kan kijken. Naar haar rol, haar gedrag, haar woorden en daden. Zo knap. Ik zie een vuur in haar dat soms zichtbaar is in haar felheid en haar impulsiviteit, maar ook in haar gedrevenheid. Het maakt het soms lastig voor haar, maar met dit vuur zal ze in haar leven meerdere doelen behalen.
Onlangs was ze weer bij mij. Dit mooie wijze meisje. Ze kreeg te horen dat de zomervakantie anders zou lopen als zij had gehoopt. Wéér een teleurstelling. En ze zei;
“Het moet zo weer lopen, anders is het mijn leven niet”.
