Ken je dat? Dat je ineens overvallen wordt door verdriet. Door bijvoorbeeld een herinnering, door iets wat je ziet of leest of zelfs door iets wat je ruikt?

Ik schoot net in de tranen toen ik besefte dat vandaag de terrasjes open gaan. Lekker belangrijk zal je waarschijnlijk denken. Mij bracht die gedachte me terug naar een paar maanden geleden. Mijn vader had te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was en niet lang meer zou leven. Als echte natuur- en terrasjesliefhebber hoopte hij dat hij de lente nog zou halen èn dan ook weer van een terrasje zou kunnen genieten. Helaas heeft hij eind januari het leven los moeten laten. Wat had ik nog graag met hem op een terrasje gezeten … Gelukkig heb ik nog vele herinneringen en vele foto’s en ben ik zó dankbaar voor de tijd die we samen hebben gehad.

Misschien denk je nu, wat heeft bovenstaande met een scheiding te maken??

Ook na een scheiding zijn er momenten waarop je ineens geraakt kunt zijn. Door een herinnering aan jullie laatste vakantie of het gezichtje van je kind toen jullie vertelde niet meer samen gelukkig te zijn of dat fijne plekje in jullie oude huis waar je met je kind zo graag zat. Door het besef dat je niet meer ’s ochtends samen voor je kind zingt als hij jarig is of het besef dat andere vaste gezinsrituelen niet meer zullen verlopen zoals voorheen.

Ook scheiden is rouwen. Rouwen om wat er mis is gegaan, rouwen omdat je elkaar ergens kwijt bent geraakt. Rouwen om wat er was en nu niet meer is.

Neem je tijd. Komen er tranen, laat ze gaan.