Voor me zie ik groenten in alle kleuren. Rustig op mij wachtend tot ik bedacht heb wat we vanavond gaan eten. Achter mij hoor ik 2 vrouwen praten. Ik hoor niet wat ze zeggen tot het woord “scheiding” valt. Ik spits mijn oren en blijf met mijn rug naar hen toe staan, starend naar de aubergines en paprika’s voor me. “Tegenwoordig wordt er gescheiden alsof het niets is”, zegt de ene vrouw. “Ja, ik weet het, is de reactie van de ander. Tis niet meer gezellig en hupsakee ze gaan uit elkaar”.

De aubergines liggen inmiddels in mijn mandje en ik loop verder. Is het zo dat er nu veel gemakkelijker gescheiden wordt dan vroeger? Als ik naar mezelf kijk dan weet ik dat ik er lang over heb gedaan om de beslissing te kunnen nemen om te gaan scheiden. En eigenlijk was ik er niet vaak bewust mee bezig. Want telkens als de gedachte in mijn hoofd opkwam dat mijn liefde weg was, blokkeerde ik deze gedachte acuut. Scheiden kon niet en mocht niet. Getrouwd en 4 kinderen. Dan blijf je bij elkaar. Punt! Sowieso mocht ik het de kinderen en onze families niet aandoen. Voelde zelfs als een doodzonde. Dus ging ik door.

Tot het het moment kwam dat ik echt niet meer verder kon. En met pijn in mijn hart de vader van mijn kinderen gezegd heb dat ik wilde scheiden. Daar ging zo giga-veel verdriet en schuldgevoel mee gepaard. Een van de moeilijkste dingen in mijn leven. En dat is wat ik ook telkens weer zie bij mijn cliënten.

Bij de kassa zie ik de dames samen de winkel uitlopen. Zonder woorden spreek ik ze toe; beslissen om te gaan scheiden is niet iets wat je gemakkelijk doet. Vooral als je kinderen hebt is dit iets wat je niet wilt en wat je wil voorkomen.

Ik schud mijn gedachten van me af en loop de zon tegemoet.