De vader van Kasper mailt me omdat hij zich zorgen maakt. Hij vertelt over het gedrag van zijn zoon. Op school is Kasper opstandiger en opvliegender. Zo kent hij hem niet. Ook moeder ziet dat haar zoon niet lekker in zijn vel zit en vraagt zich af waar het mee te maken heeft.

Op de vraag van zijn ouders of hij met iemand wil gaan praten, geeft Kasper antwoord dat hij wel naar mij toe wil. Hij heeft meerdere keren met mij gesproken in de periode van de scheiding, ruim 3  jaar geleden. Kasper was toen 6.

Voor mij is het altijd weer leuk om kinderen na een paar jaar weer te zien. Sowieso om te zien hoe ze letterlijk gegroeid zijn of van jong kind zijn veranderd in bijvoorbeeld een stoere puber, maar ook om te horen hoe de afgelopen jaren zijn verlopen en hoe het nu staat.

Van Kasper kan ik me nog herinneren dat hij een hele lieve, loyale jongen is. Met veel fantasie en humor. Een gezellige jongen die het geluk van zijn ouders boven alles zet. Die heel veel voelt maar zich beperkt uitspreekt omdat hij anderen niet wil kwetsen. Zijn ouders herinner ik me als zeer betrokken lieve ouders die ook na de scheiding goed met elkaar konden praten en met regelmaat contact hadden.

Eenmaal bij mij aan tafel kan Kasper heel goed vertellen wat er de afgelopen jaren is veranderd en ook hoe dat voor hem is. Hij geeft aan dat zijn hoofd vol zit. Moeder heeft sinds 1,5 jaar een nieuwe partner en hij ziet dat zij daar héél blij van wordt. Deze partner heeft 2 kleine kinderen. Omdat de 2 gezinnen met regelmaat bij elkaar zijn heeft Kasper de beide kinderen goed leren kennen. Vooral de oudste vindt hij “super-irritant”. 2 keer zijn ze met z’n allen op vakantie geweest. Dat was niet fijn, zegt Kasper.

Over een aantal maanden gaan moeder, partner en alle kinderen verhuizen, samen in 1 huis. Kasper geeft aan dat het huis hem wel fijn lijkt echter het beeld van met z’n 6-en in 1 huis wonen staat hem niet aan. Als ik hierop door vraag vertelt hij dat hij bang is dat de aandacht van zijn moeder naar die andere 2 kinderen zal gaan (en dus niet naar hem en zijn broer), dat de regels zoals hij die gewend is zullen gaan veranderen, dat het te druk zal zijn, dat ze voortaan alles met z’n 6-en zullen gaan doen en dat die ene kleine jongen continue zijn kamer zal binnenlopen en aan zijn spullen zal zitten. Ook geeft hij toe dat hij de nieuwe partner van moeder niet zo aardig vindt. Meteen verontschuldigt hij zich omdat hij vindt dat hij dat eigenlijk niet mag zeggen want zijn moeder vindt deze man wel aardig.

We schrijven alle punten op, 8 in totaal, en kiezen er 3 uit die hij met zijn moeder zal gaan bespreken. Ik schrijf ze op een briefje zodat hij er thuis nog naar kan kijken echter als ik met hem terug loop naar de plek waar zijn moeder op ons zit te wachten vertelt hij ze meteen alle 3. Moeder is verrast maar luistert goed en stelt vragen. Kasper voelt zich gehoord en lijkt opgelucht. Samen gaan ze naar huis.

Een paar weken later heb ik samen met Kasper een gesprek met moeder. In dit gesprek vertelt Kasper over de andere punten. Als hij even niet uit zijn woorden lijkt te komen help ik hem en geef voorbeelden van dingen die hij eerder aan mij heeft verteld. Ook nu weer reageert moeder rustig. Ze geeft Kasper een groot compliment omdat hij zijn gevoel en gedachten zo goed kan formuleren. En ze belooft hem dat ze met haar partner in gesprek zal gaan om een aantal van de punten die Kasper heeft genoemd, met hem te bespreken.

Als ik later even met moeder alleen ben, geef ik aan dat het leven in een samengesteld gezin (zeer) complex kan zijn. Voor zowel de volwassenen als de kinderen. Als volwassenen heb je beiden een verschillende achtergrond/verleden, een andere ex-partner en kinderen die je op jouw manier (samen met je vroegere partner) hebt opgevoed. De kinderen hebben niet gekozen voor een scheiding en ook niet om met een andere man/vrouw en zijn/haar kinderen in 1 huis te gaan wonen. Ze hebben geen keus en er wordt van hen verwacht dat ze volgen.

In een samengesteld gezin is alleen liefde helaas niet genoeg. De kans op weer een scheiding is bij een samengesteld gezin nog groter. Dus adviseer ik moeder om heel veel met haar partner te praten, een team te vormen, naast dingen met z’n 6-en doen ook dingen met Kasper (en/of zijn broer) te doen, kinderen mee te laten denken en praten (waarbij uiteraard de volwassenen beslissen) en zich te richten op de opvoeding van de eigen kinderen en niet op de stiefkinderen. Met anderen woorden, ik adviseer haar om zich samen met haar partner voor te bereiden en om dingen zoals rolverdeling, financiën, communicatie met je ex-partner, opvoeding enzovoorts door te spreken.

We nemen afscheid en spreken af dat ik Kasper over een paar maanden weer zie. Als Kasper naar de auto loopt en ik ‘m na kijk, draait hij zich nog om. Ik geef ‘m een dikke duim en hij lacht.