Hans en Jorien gaan scheiden. Er moet van alles geregeld worden.

We bespreken verschillende punten zoals de omgangsregeling, hoe ouders zullen overleggen, ouderavonden enz.

Van hun dochter Julia (13 jaar) heb ik gehoord dat er ook een hond in het gezin is, Mats genaamd. Julia heeft me al veel over hem verteld. Dat hij heel lief is en lekker zacht. En dat hij graag achter een balletje aanrent en zwemt in het meertje in het bos. Mats slaapt in een mand op haar slaapkamer.

Ik vraag ouders bij wie Mats gaat wonen. Hans kijkt me aan en zegt meteen: “Bij mij niet! Ik heb een drukke baan en ik kan absoluut geen hond gebruiken. Jorien reageert door te zeggen dat ook zij het druk heeft en waarschijnlijk meer uren moet gaan werken. En Mats verhaart wat het nodige extra werk met zich mee brengt.

Dan volgt een discussie wie Mats in eerste instantie in huis heeft gehaald. En er wordt naar elkaar gewezen. Er wordt niet naar elkaar geluisterd en emoties lopen op.

Uit de mand die op mijn tafel staat pak ik een playmobil-poppetje. Een meisje. Daarnaast zet ik een hondje.

Het is even stil.

Jorien kijkt naar het meisje en de hond. “Julia is dol op Mats en hij op haar. Ze zal het verschrikkelijk vinden als Mats er niet meer is”.

Hans vindt dat Mats dan maar bij Jorien moet blijven.

Ik merk op dat ouders willen kiezen voor co-ouderschap. Dus Julia zal de helft van de week bij haar vader en de andere helft van de week bij haar moeder zijn. Daarnaast is Julia 13 en kan zij ook een rol spelen in het zorgen voor Mats; uitlaten, borstelen, een keertje stofzuigen.

Ik leg ouders uit dat een hond (huisdier) voor kinderen zóó belangrijk kan zijn, vooral in een moeilijke fase in hun leven zoals een scheiding.

Uiteindelijk besluiten ouders dat Mats blijft.

Ze zullen met Julia in gesprek gaan, haar de situatie uitleggen en met elkaar een plan maken zodat Mats samen met Julia om en om in de 2 huizen zal wonen.

Ik ben blij, blij voor Julia. (en voor Mats)