Missen

Jan, 6 jaar, vertelt over de vakantie met papa. Ze gaan naar een camping, dicht bij de zee. Bij de Action hebben ze al een emmertje en een schepje gekocht, want Jan en zijn papa gaan hele grote zandkastelen bouwen. Als ik naar zijn gezicht kijk, ziet hij de zandkastelen al voor zich, zo straalt hij.

Dan is hij stil. “Mama gaat mij héél erg missen. Ze moet soms huilen en dat wil ik niet. Ik ga haar elke dag bellen zodat ze niet zo verdrietig zal zijn”.

Dit jonge mannetje voelt het verdriet van zijn moeder. En hij ziet haar tranen. Kinderen zijn loyaal aan hun ouders. En willen alles doen om hen gelukkig en blij te maken. Echter is dat NIET hun taak. Het is onze taak als ouders om er voor te zorgen dat we lekker in ons vel zitten. En zo niet, dat is het aan ons om met onszelf aan de slag te gaan.

Als ouder ben je een voorbeeld voor je kind. Mag je dan niet vertellen aan je kind dat je hem gaat missen? En moet je altijd je tranen binnen houden?

De mama van Jan mag zeggen dat ze hem zal missen. Maar ook dat ze zeker weet dat hij het super gaat hebben samen met zijn papa. En dat ze graag foto’s wil zien van al die mooie grote zandkastelen. Ze mag hem zeggen dat zij de komende paar weken zal werken en ’s avonds met vriendinnen leuke dingen gaat doen. Of gewoon lekker op de bank naar een film gaat kijken. En eindelijk eens de zolder gaat opruimen.

Soms je tranen laten zien is niet erg. Daarmee laat je je kind zien dat hij ook mag huilen als hij verdrietig is. Let wel op de mate waarin je dit doet. Ziet een kind je met regelmaat huilen, dan zou het kunnen dat hij zich “groter” maakt en voor jou gaat zorgen. En dat is NIET de bedoeling.

De mama van Jan mag Jan laten voelen dat ze heel goed voor zichzelf kan zorgen. En dat het haar taak is, net zoals die van zijn papa, om voor Jan te zorgen. Want zij is groot en Jan is klein.