Samen met zijn 2 zusjes wordt Ramon door zijn ouders bij mij aangemeld. Moeder maakt zich zorgen om de kinderen vanwege de onrust van de scheiding. Vader wil weer contact met zijn zoon. De ouders van Ramon zijn na een hoogoplopende ruzie uit elkaar gegaan. Ramon vertelt me later dat hij ’s ochtends vertrok naar scoutingkamp, zijn vader hem veel plezier wenste en toen hij na een paar dagen terug kwam was zijn vader ineens weg. En inmiddels heeft hij hem een jaar niet meer gezien.

Tussen ouders verliep de communicatie heel slecht. Ramon zag zijn moeder met regelmaat huilen en hij probeerde haar te troosten. Moeder voelde zich gesteund door Ramon en vertelde hem van alles over wat er speelde. Ook over “grote-mensen-zaken”, zaken die niet bij Ramon horen. Al heel snel besloot Ramon niet meer naar zijn vader te gaan. Ramon was boos. Hij vertelde me dat zijn vader er voor zorgde dat hij, z’n zusjes en zijn moeder 2 keer moesten verhuizen, dat zijn moeder te weinig geld had, dat zijn moeder vaak verdrietig was en dat het niet meer gezellig was in huis. Ramon wist me te vertellen over herinneringen waarin zijn vader er niet voor hem was. Herinneringen die te maken hadden met grenzen stellen, regels, te hoge verwachtingen hebben, voortrekken en nog veel meer. Voor hem was duidelijk dat zijn vader alleen aan zichzelf dacht. Als zijn zusjes naar hun vader gingen, bleef Ramon bij zijn moeder. Ramon vond dat prima. Wij lijken heel veel op elkaar, mijn moeder en ik, zei hij. Samen keken ze urenlang films en gingen ze op familiebezoek. Ze aten dingen die zij lekker vonden en waarvan vader vroeger altijd zei dat hij dat niet lustte. Ze liepen de hele dag in hun pyama wat vader nooit prettig vond.

Vanaf de eerste begeleiding heb ik Ramon gezegd dat ik hem niet ga dwingen om naar zijn vader te gaan. Maar dat ik hem ook niet ga helpen om een “lijntje door te knippen”. Ik heb hem uitgelegd dat alle kinderen lijntjes met hun ouders hebben. Dat er dingen in het leven kunnen gebeuren die heel pijnlijk zijn waarbij het doorknippen van het lijntje DE oplossing lijkt te zijn. Samen met Ramon wil ik gaan kijken wat er in hem speelt. En dus zijn we aan de slag gegaan.

Ramon kon zijn boosheid, verdriet en angst uiten en ik gaf uitleg over wat een scheiding voor ouders betekent, dat ze pijn voelen en de ander daarvoor aansprakelijk stellen. Langzaamaan kon Ramon ook de fijne herinneringen weer toelaten. Ook had ik gesprekken met zijn moeder waarop ik haar wees op haar rol. Zij kon het tenslotte maken of breken. Gelukkig pakte ze dit goed op, liet de “grote-mensen-zaken” daar waar ze behoorden en het lukte haar steeds vaker om niet meer negatief maar neutraal over Ramon zijn vader te praten. Met vader sprak ik over zijn boosheid en verdriet. Maar ook over zijn onmacht, het niet meer weten wat te doen om de situatie positief te veranderen en over pubers en wat zij nodig hebben.

Ik heb Ramon aangeboden, mocht hij zo ver zijn, om samen met mij met zijn vader te gaan praten. Dit doe ik vaker met ouders en kinderen en heb daar vele positieve ervaringen mee. Dit houdt in dat ik met het kind het gesprek voorbereid. Alles heel duidelijk opschrijf op een A4-tje. Als het moment daar is vraag ik of het kind eerst wil komen. Dan vraag ik hem waar hij wil zitten, wat hij wil drinken en of hij wat lekkers wil. De meeste kinderen willen naast mij zitten en de ouder tegenover hen. Het A4-tje leg ik tussen ons in. Voor kinderen die heel zenuwachtig zijn is het fijn als ze een pen of stiften hebben zodat ze tijdens het gesprek wat kunnen tekenen of kleuren. Continue in iemands ogen kijken is op zo’n moment teveel. En dan start ik het gesprek. Ik maak het begin en het kind gaat verder, indien nodig met mijn hulp. Soms gebruiken we duplo-poppetjes om de situatie meer te verduidelijken.

Zo ook bij Ramon. Ik begon en hij nam het over. Ik heb met giga-veel bewondering naar hem gekeken en geluisterd. Wat een wijze jongen! Hoezo 12 jaar?!! Haarfijn wist Ramon zijn vader uit te leggen hoe het afgelopen jaar voor hem had gevoeld. Wat hem pijn had gedaan, wat zijn gedachten waren en hoe hij er nu naar keek. Haast met een volwassen kijk vertelde hij dat hij begreep dat zijn ouders ieder hun eigen verhaal en beleving hebben, dat hij niet naar DE waarheid moest zoeken en dat hij in zag dat zijn vader ook goede bedoelingen had. Zijn vader luisterde, knikte, zei weinig en keek hem aan met tranen in zijn ogen. Na het verhaal van Ramon gaf vader hem een groot compliment. Dat hij zóó trots was op zijn zoon die hem dit allemaal kon vertellen. En vader gaf toe dat hij fouten had gemaakt. Dat hij tekort was geschoten en dat hij er meer voor zijn oudste kind had moeten zijn. Vader had grenzen gesteld om zijn zoon te “beschermen” en nu zag hij in dat hij hem daar mee klein hield. Hij gaf toe dat hij niet wist wat een puber nodig heeft en dat hij daarin wil leren.

En toen kwam de vraag; Hoe nu verder? Ik stel voor dat Ramon binnenkort een middag naar zijn vader gaat. En dat ze tussendoor af en toe met elkaar appen. Om weer meer betrokken te raken in elkaars wereld. Beiden stemmen in. Vader gaat naar huis en ik praat nog even na met Ramon. Het viel mee en ik vond het een heel fijn gesprek, zegt Ramon. Zichtbaar oplucht en blij verlaat hij mijn praktijk.

Binnenkort zie ik hem weer. Ben benieuwd naar het vervolg…..