Gistermiddag was ik in Olst voor een congres over Ouderverstoting, georganiseerd door de FamilieAcademie. In mijn praktijk heb ik steeds vaker met kinderen te maken die geen contact meer willen met hun vader of moeder.

En met ouders die bang zijn dat ze het contact met hun kind gaan verliezen. De redenen zijn verschillend. Het ene kind geeft aan dat zijn moeder jarenlang alleen maar op hem mopperde en hem niet die de liefde gaf waar hij recht op had. Het andere kind heeft gezien hoe zijn vader meerdere malen zijn moeder in elkaar sloeg. En weer een ander kind geeft dat bij papa zijn vriendin, zijn auto en geld op de 1e plaats staat, maar niet zij, zijn dochter. Een moeder geeft aan dat vader niet voor de kinderen kan zorgen, dat hij dat nooit heeft gekund. Een vader wijst naar het verleden van moeder waarbij zij dusdanig beschadigd zou zijn dat ze geen liefde kan geven. Ook hoor ik termen zoals Narcisme en Borderline. En ik zie hoe gekwetst een volwassene kan zijn als zij door haar ex-partner in de steek is gelaten voor een veel jongere vriendin. Verdriet wat omgezet wordt in boosheid, zelfs in haat. En hoe kun je dan de andere ouder terugpakken? Juist ja, door er voor te zorgen dat de kinderen jou de beste en liefste vinden en die andere ouder laten vallen. Gebeurt dit bewust? Soms wel, soms ook niet.

Tijdens het congres valt op dat ouderverstoting/oudervervreemding heel vaak voor komt. Op verschillende plaatsen zijn initiatieven, maar die komen nauwelijks in de media. Duidelijk is dat professionals zoals jeugdzorgwerkers, psychologen, therapeuten maar ook rechters nauwelijks tot niets weten over ouderverstoting. Daar ligt dus een belangrijk punt. Er moet meer kennis komen over dit onderwerp. Wat is het? Hoe herken je het? Wat zijn de signalen? Hoe ga je er mee om? Ook ik kan/mag hier nog meer in leren. De FamilieAcademie is hierin gespecialiseerd en ik kan hen zeker aanraden.

In mijn praktijk spreek ik altijd beide ouders voordat ik met het kind in gesprek ga. Hele verschillende verhalen waarin vaak veel pijn en emoties doorklinken. Ik luister en leg uit dat kinderen recht hebben op 2 ouders en dat we niet zo maar een “lijntje” gaan doorknippen, wat de “binnen-ouder” (woord leerde ik op het congres) het liefst zou willen. Ik start met begeleiding van het kind en meestal vinden er ook 1 of meerdere gesprekken plaats met het kind en de “buiten-ouder”. Vaak kan begeleid contact helpen om het contact te herstellen. En soms, soms blijft het contact verbroken. De buiten-ouder kiest voor “rust”. Dat wil zeggen, geen zittingen meer, geen getouwtrek waarmee telkens weer ook de kinderen belast worden. Maar altijd, altijd blijft de hoop dat er een moment gaat komen dat er weer contact zal zijn.
Zoals een ervaringsdeskundige op het congres zei: I never never never give up.