Als ik met Saar uit het bos kom, zie ik ze staan.
Twee pubers, een jongen en een meisje. Ik schat ze ongeveer 14 a 15 jaar.
Hij zit nog op zijn fiets, zij staat heel dichtbij hem.
Ik loop hen voorbij en hoor hem zeggen:“Ik had al 20 minuten huiswerk kunnen maken”. Waarop zij reageert: “Maar nu ben je wel bij mij”.

Van binnen moet ik lachen. Prille liefde.
Het meisje wat zo haar best doet om dicht bij hem te zijn, samen tijd door te brengen.De jongen die best stoer doet, maar ondertussen daar wel blijft staan. Misschien wel heel blij met de aandacht van dit meisje.

Terwijl ik verder richting huis loop, denk ik aan vroeger.
Aan de tijd dat ik 14 was. Hoe onzekerheid en uitbundigheid elkaar afwisselden. Aan de vroege liefdes en de liefdes van later. Waarbij ik vaak heb gedacht dat die liefde voor eeuwig zou zijn.
Kun jij je die tijd nog herinneren?
En het moment dat je je ex-partner ontmoette?
De verliefdheid en de plannen die jullie samen maakten, gericht op een mooie toekomst?
Het is maar goed dat er geen glazen bol bestaat. Dat we vertrouwen op de liefde.
Zoals deze 2 pubers, niet wetende wat hen nog te wachten staat. Genietend van de vlinders.