Vanochtend liep ik in het bos. Zonnestralen kwamen door de bladeren, wat is dat toch mooi.
De nacht is koud geweest en nog steeds was het fris.
Voor mij is dit het beste begin van de dag.

Aan vele takken zag ik druppels hangen.
Ben stil blijven staan. Hoe lang zou zo’n druppel dit volhouden? Wanneer zou ie vallen?
Ze schitterden in het zonlicht, net als tranen.

Deze tijd laat ons meer en meer naar binnen keren.
Voelen wat er is. Voelen wat er binnen in ons zit.
Wat we ooit heel goed verstopt hebben. Omdat het pijn deed.
Al zijn we volwassen en hebben we ons leven op orde, in ons zit nog altijd dat kleine meisje of dat kleine jongetje wat niet kreeg wat zij/hij zo nodig had, wat gekwetst is en een manier vond om te overleven. We zijn groot geworden, maar eigenlijk ook nog klein.
En dingen zoals een scheiding kunnen ons triggeren op de pijn van het kleine meisje/jongen.
Aan ons de keus om te gaan kijken wat er in ons ligt zodat we kunnen helen. Voor onszelf en voor onze kinderen.